Bir imza günü masalı…

O sabah nasıl da heyecanla uyanmıştım… Aslında bir kaç gün önceden uykularım kaçmaya başlamıştı. Sanki yüzlerce kişiye sunum yapacaktım ve asla hazır hissetmeyeceğim kadar zor bir konuydu… Şimdi rahatlıkla söyleyebilirim ki, yüzlerce kişiye sunum yapmak onlarca miniğe masal okumaktan daha kolay olabilirmiş 🙂

Saat 11:00’e doğru İyi Cüceler’deydik. Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi atarken ben, birer birer kapıdan girmeye başlayan çocuklar, dostlar, tanıdığım ama tanımadığım yüzler arasında sanki bambaşka bir boyuta geçtim. Saat 11:30 olduğunda ve büyük ahşap masanın etrafında toplandığımızda, masada duran kitaplarımdan birine uzanırken, işte sahiden o anda ufacık tefecik hissettim. Bana dikilmiş bir sürü meraklı ve gülen göz eşliğinde, günlerdir her kelimesi aklımda yankılanan “Bir Kar Masalı“nı okumaya başladım…

Ben okurken, onlar sevgili Neşe‘nin bugüne özel hazırladığı Emi ve Küpeli’yle, Kar Tanesi ile Kardan Adam’la oynadılar, kah önlerindeki kitaplarından sayfaları çevirerek beni takip ettiler, kah gülen gözleriyle bana “iyisin, çok iyisin, haydi devam et” dersene cesaret vererek baktılar…

Emi ve Küpeli’yle ilk kez karlara dokunduk, Karlar Ülkesi’ne giderken rüzgarın eteğine tutunduk… Karlarda koştuk, yuvarlandık, zıpladık,  kardan adamın boynuna atkılarımızı doladık… Lapa lapa yağan kar ormanında dansedip, hızlı kayan kızaklar tepesine tırmandık… Kar Tanesi olup  hep bir ağızdan “Dikkat et!” diye bağırdık…

Ve bizimkiler koşarak girerlerken evin kapısından, onlar benim etrafımı çevrelemişlerdi çoktan…

Benim için çok özeldi… Çok önemliydi… Ne tuhaf… Böyle küçük bir anın, böylesine mutlu edebilmesi insanı… Ben adlarına kitaplarını imzalarken hissettiğim enerjileri, sabırla sıralarını beklemeleri, kahkahaları, heyecanları, iki saati aşkın bir süre boyunca her birine azıcık da olsa dokunmak, yüzlerindeki sevinci görebilmek, o güzel yüreklerini bana açmaları…  Bir imza günü böylesine masalsı olur muydu? Olmuştu!

Bu mutluluğu yaşattıkları, benimle yaşadıkları için minik hayranlarıma ve anne-babalarına, elimi yine sımsıkı tutan ailem ve dostlarıma, desteği ve arkadaşlığı için sevgili yayıncım Tuğçe’ye, ve bizi ağırlayan İyi Cüceler‘e, bir kez daha teşekkürler…

Ben bir masal yazdım…

Saçları kıvır kıvır, kulağında küpeleri, cebinde hayalleriyle, en sevgili arkadaşı biricik kardeşi olan bir kız çocuğunu anlattım.

Ben bir masal yazdım…

Bütün muzurlukları, neşesi, o naif halleriyle, hep o kocaman gözleriyle bakan bir erkek çocuğunu anlattım.

Emi’nin Küpeli’si…

Küpeli’nin Emi’si…

Bir gün uyandılar…

Bembeyazdı dünya.

Sonra büyüdüler…

“Bir Kar Masalı” İmza Günü!

20 Kasım 2011 Pazar günü,

saat 11:00-13:00 saatleri arasında

İyi Cüceler‘de çocuklara “Bir Kar Masalı“nı okuyacağım…

…ve ardından imzalayacağım.

Benim için çok heyecanlı ve anlamlı bir bekleyiş olacak.

Benimle birlikte bekler misiniz?

İyi Cüceler Kasım ayı etkinlik sayfasına buradan ulaşabilirsiniz.

“Bir Kar Masalı” Açık Radyo’daydı…

Geçtiğimiz Cumartesi sabahı, Ada kuzusuyla kurulduk radyonun başına.  “Bir Kar Masalı” Açık Radyo’da Bir Dolap Kitap programına konuk olmuştu.

Ada’nın ismimi duyduğu anda “Anneee senden bahsediyorlar, aaa Kar Masalı, ama niye Şakar demediler, ben en çok konuşan ablayı sevdim!”  şelinde cıvıldamaları  arasında dinledik programı. Çok acayip… Bir kitabın üzerinde ismini okumak… Radyodan kendi ismini duymak… Bir masalın gerçeğe dönüşebildiğini görebilmek…

Sevgili Banu ve Yıldıray,

“Bir Kar Masalı”nı sizin sesinizden dinlerken, beni çocukluğuma, Küpeli’nin Emi’siyle radyonun yanıbaşına sokulup radyo tiyatrosu dinlediği günlere götürdünüz.

Güzel sözleriniz, heyacanınız, ve en değerlisi sırıtmalarınız için bir kez daha teşekkürler Çocuk kitapları bizi güldürüyorsa hala, kıkırdıyorsak sayenizde, sayemizde, sayelerinde hala umut vardır sanırım

Yayının ses kaydını aşağıdaki video’dan dinleyebilirsiniz. Bilgisayarınızın sesini açmayı unutmayın 🙂

“Bir Kar Masalı” online satışta!

“Bir Kar Masalı” online satışta!

Idefix için bir tık.

Kitap Yurdu için bir tık.

Kipitap için bir tık.

Düşlerini elinle tuttuğun zamanlar…

Ne tuhaf… Bu satırları yazacağını hep bilip, yine de şaşırmak…

Öyle ya, bunca zaman yanında taşımışsın. Çıkarıp çıkarıp cebinden bakmışsın. Sevmişsin ya sonra onları. Kırılmasından korkarak her seferinde. Sarıp sarmalayıp dolaplara sandıklara kaldırmışsın kimisinde de. Düşleri taşımak çok ciddi bir iştir ya. Dünyanın en ciddiyetli işi. Öyle de olmalı aslında. Öyle de yapmışsındır sen de.

Düşünmüşsündür… Bir kitabın üzerinde bir gün adının yazdığını görüp, onu raflardan çıkarıp da baktığın, ellerine alıp öylece taze kağıdın kokusunu içine çektiğin, satırların, resimlerin üzerinde gezindiğin zamanları… O zamanlardır düşlerini elinle tuttuğun zamanlar… O zamanlardır inanmaktan hiç vazgeçmediğin zamanlar…

Yine de şaşırır insan bazen… Ama böyle nasıl desem sevinçli bir şaşkınlık… İşte şimdi, şu anda tam da öyle bir an 🙂

“Bir Kar Masalı” çok yakında Dünya Ağacı Yayınları‘ndan kitaplaşıyor.

Ekim ayında raflarda yerini alıyor.

Yolculuk benim için şimdi başlıyor…

Ne tuhaf… Bu satırları yazacağını hep bilip, yine de şaşırmak…

İnanmaktan vazgeçmemeli gibi gelir ya çünkü. Hani bazen… İnanırsın inatla… Önce kendine! Sonra yaptığın işe. Ve dostlara… Yanında bunca zaman, seninle omuz omuza duran can dostlara…

İnanmalı sahiden de…

İşte bu yüzden;

En çok Can‘ıma… Bu yolda benimle yürürken elimi bırakmayan sevgili eşime…

Canım Özge‘me, güzel yüzlü güzel kalpli güzel sesli Özge’me… Onun sesiyle hayat bulmuşken, onun  dostluğunda kitaplaşıyor şimdi…

Sevgili yayıncım Tuğçe‘ye, Emi ile Küpeli’ye o minik elleriyle dokunmasını sağlayacağı tüm çocuklar adına…

Ve OİP‘e… “Bir masal yazsam, çizer misin?” diye sorduğum anda, kelimelerimi sihirli renkleriyle canlandıran arkadaşıma…

çok teşekkürler… Bir kez daha…

İyi ki!

Sıcak bir yaz günüydü. Hiç uyuyamamıştım sabaha kadar.

Çok istenmiştin, hemen gelmiştin, hiç anlamamıştım en başlarda. Nasıl bir şeydi sahi? Anne olmak! İnce ince, derin derin öğretirken sen bana, seninle büyüdüm serpildim ben de aslında..

Şimdi ben seninle biliyorum en çok karşılıksız sevginin nasıl bir şey olduğunu. Pür neşenin, ya da korkunun ne demek olduğunu, büyümenin nasıl olduğunu daha iyi anlıyorum. Çocuk gözüyle bakıp da dünyaya unuttuğum hayallerimi bir bir çıkarıyorum cebimden senin varlığınla.

Sonra ben, dönüp sana baktığımda en çok, gözlerindeki ışıltıyı gördüğümde, o an iyi ki doğurmuşum be diyorum.

Seni;
denizdeki tüm balıklar kadar,
gökyüzündeki bütün yıldızlar kadar,
hava kadar,
su kadar,
toprak kadar,
bütün ağaçlar yapraklar çiçekler kadar,
arıların vızıltısı,
kuşların cıvıldaması kadar,
seviyorum ben!

İyi ki doğdun güzel kızım, boncuğum, birtanem…
İyi ki doğdun da gelip yaşamımın kıyısından elimi tuttun.
İyi ki doğdun ve bana annelik yolunda yalnız olmadığımı her an hatırlatan bunca dostu armağan ettin…

Canım kızım iyi ki gelmişsin dünyama, dünyamıza… Yeni yaşın kutlu mutlu olsun…

“Bir Kar Masalı” Star Gazetesi’nde!

“Bir Kar Masalı” ekibi Star Gazetesi’ne konuştu!

Haberin tam metni için buraya bir tık 🙂

Star Gazetesi’ne ve Aslı Hanım’a bu keyifli sohbet için tekrar teşekkürler 🙂

“sıradışı”

Her şey sıradan bir günde başlamıştı. O gün de diğerlerinden farklı değildi, her zamanki gibi, normal ve basit bir gündü. Sabah uyanırken pek de kötü uyanmamıştı diğer günlerden. Uzun zamandır süregelen bu -öylesine iyi- hali onu artık yoruyor olsa da üzerinde çok fazla düşünmemeye çalışıyordu. Üzerinde düşündükçe şımaran ve sürekli mızıldanan bir çocuk halini almasından korkuyordu çünkü bu -öylesine iyi- halinin.

Yatağından ağır hareketlerle kalktı, banyonun yerini yine her zamanki gibi ezberden buldu, ışığı yakacak olan anahtarı çevirdi çok büyük bir iş yapıyormuşçasına. Aynanın karşısında her sabah yapılan o gündelik işlerini tamamladı ne varsa. Hiç acelesiz bir şekilde yeni başlayan güne hazırlandı. Zaten çok da özenmesini gerektirecek bir gün değildi onun için. Evden çıkmadan son bir kez aynaya baktığında hala bu sabahı diğer sabahlardan ayıran bir sıradışılık farketmemişti. Bu sabah bu-gün-e ait bir sabahtı ve her şey bu günle başlamıştı oysa.

Gün boyunca diğer monoton günlerinde ne yapıyorsa onu yaptı. Rahat bir hayat yaşamak için paraya ihtiyacı olduğu ve paraya ihtiyacı olduğu için çalışmak zorunda olduğu ve çalıştığı için aslında hayatını yaşayamadığı yere gitti haftanın diğer günlerinde yaptığı gibi. Erken kalktığı için, erken ulaştığı bu mekanda günün en erken öğününü tamamladı ve yapmayı en iyi bildiğini sandığı şeyi yapmak için, ilk oturduğunda ona sunduğu manzaradan çok etkilendiği ama artık onun için sıradan bir masa haline gelen masasına oturdu.

Normal ve basit günlerde çalışması gerektiği gibi çalışmalıyken bir süredir bitirmek zorunda olduğu halde bir türlü bitiremediği ve bunun adına da bağlılık dediği, ama aslında tamamıyla derin bir saçmalama olan, geçmişinden gelen o insanla arasındaki bağı kopar(ma)ma mücadelesi yüzünden bir türlü çalışamadığından, yine kendini suçlu hissetti ve bu konuda son bir adım atması gerektiğini düşünerek, o insana bir mektup daha yazmaya karar verdi. O günden önceki günlerde çektiği acıları biraz daha anlatırsa, kendisini daha iyi açıklayacağını düşünüyordu ve bu ona o anda oldukça da iyi bir fikir gibi görünmüştü.

Anlamsız ve de derin bir saçmalama olduğunu pek yakında farkedeceğini biz görüyor olsak da o bunu henüz görmemekte kararlıydı ve bu yüzden (yine aslında hep olduğu gibi) yazmayı tamamladıktan sonra kendini oldukça hafiflemiş hissetti. Artık gerçekten belki biraz çalışabilirdi ve sabaha göre kendisini -öylesine iyi-den biraz daha iyi hissederek çalışmaya başladı.

Gün içinde çalışmaktan sıkıldığını kabullendiği küçük zamanlarda, tanıdığı ve tanımadığı insanlarla, yapmak zorunda olmadığı halde yapmak zorundaymış gibi hissettiği için, sevdiği ve sevmediği sohbetler yaptı. Zamanı geldiğinde, gelecekte ne çok büyük işler başaracağını kendisiyle beraber bir sürü insana daha söylemesi için (ki aslında böyle şeylerin ona söylenmesinden hiç hoşlanmazdı) ondan daha az sıradan ama daha fazla bilge -belki de- yaşamış insanların çağrısına gitmek üzere yola koyuldu. Yol önemsizdi. Ya da o öyle sanıyordu. Bingo! İşte her şeyin başladığı o günün küçük, kısa ama oldukça önemli ilk karşılaşmasını o yolda yaşadı. Aslında önce ona seslenildiğini anlamamıştı ve sonra ona seslenildiğini farkettiğinde artık çok geçti. Gerçekten çok kısa bir andı ve o nasıl gideceğini bilmediği ama henüz öğrenmek için herhangi bir çaba da sarfetmediği bir yere ulaşmak için gerekli olan bir soruyu tamamen gereksiz bir anda sormuş ve sorunun cevabını hiç beklemediği o kısa anda alınca, utanmış ve utancını saklayabilmek için hiç utanmadan çok konuşmaya başlamıştı. O yerin bugünü diğerlerinden ayıracak o sıradışı anı yaşayacağı yer olduğunu biliyor olsa utancından yerin dibine girerdi herhalde.

Fakat yol önemsiz olduğu kadar kısaydı da ve o kısa yolda onun da bu yaşadığı kısa anı unutması yine çok kısa sürdü. Sonrasında geçen zaman boyunca saatler artık o günü en önemli ve en sıradışı gün yapan o ana doğru doludizgin koşturmaya başlamıştı ve o bu koşuşturmayı hiç farketmeden, gitmek istemediği halde, yine daha önce bahsettiğimiz, gerçekte anlamsız ve derin bir saçmalama olan mücadelesini biraz olsun unutmak istediğinden (ki bunu takdirle karşılamamak haksızlık olacaktır) gitmesi gerektiğini düşündüğü bir davete hazırlanmak için evine doğru yola çıktı. Pek tabii bu davetin o malum yerde gerçekleşeceğini belirtmek çok da şaşırtıcı olmayacaktır.

Eve ulaştıktan ve günün tüm gri ve belirsiz bulutlarını kapının dışında bıraktıktan sonra, hava kararınca yaptığı gibi gün boyunca üzerine giydiği o önemli kişi elbisesini çıkarıp, yaşadığı küçücük zaman diliminde bir kaç dakika yine kendisi oluverdi. Bu elbiseyi taşımak zaman zaman ona çok ağır geliyordu ama böyle zamanlarda aklından bu cüretkar düşünceleri hemen uzaklaştırıyordu. Bu elbiseyi hep takdirle(!) söz edilen kişilik özellikleriyle donatıp yaşamı boyunca taşımaya karar vermişti ve bu kararı bir söz olarak mühürlemişti. Kendisini bekleyen o sıradışı ana yaklaşmış olduğunu ve aslında o elbiseyi belki de son kez giydiğini bilmesini beklemek sanıyoruz gereksiz bir heyecan olur. O bu anı henüz yaşamış değil çok açık görüldüğü üzere.

Kendine hazırlanmak için tanıdığı süre içerisinde aklına hiçbir cüretkar düşünce getirmemeye çalışarak hazırlıklarını tamamladı. Bir kaç -yarım- saat süren hazırlıklar sonunda, bütün bu hazırlıkları tamamlamış olmak ona yaşamında ancak böyle sıradan olmayan günlerde hissettiği “olması gereken insanı” geri vermişti ama o bunun aynada aksini gördüğü ve de oldukça beğendiği görüntüsünün etkisiyle olduğunu düşünüyordu yine. Bu şekilde kendine güvenmesinin bugünü diğerlerinden ayıracak olan anı yaratacağının bilincinde olsaydı belki bir parça, çok çok az da olsa bütün bu sıradışılığı hakedip haketmediğinin endişeli gölgesi olurdu gözlerinde. Fakat o bugünü diğerlerinden ayıran ana doğru yaklaşırken, henüz herhangi bir bilinç kazanmadığı için, tamamıyla korkusuz ve olması gerektiği gibiydi.

Yaşanacakların farkında olmadan, günün kalan yarısını tamamlamak için evinden bir kez daha çıktı. Gece karanlıktı. Gece soğuktu. Ama o kendisini korkusuz ve olması gerektiği gibi hissediyordu ve bu karanlık ve soğuk ona her zamanki karanlıklardan ve soğuklardan başka bir şey gibi görünmüyordu. İlerleyen saatlerde gideceği, gitmesi gerektiğini düşündüğü davetten önce, sevdiğinden emin olduğu insanlarla buluştu ve henüz sıradan olan gününün sonlarına yaklaşırken, onlarla beraber geçirmiş olduğu geçmiş bir mevsimin güzelliğini renkli sohbetler eşliğinde hatırlayarak kutladı. Sonrasında değişen mevsimleri kutlamak için verilen, gitmesi gerektiğini düşündüğü davette başka sevdiği insanlarla bir araya gelmek üzere onlardan ayrılacaktı ve zamanı gelip de onlardan da ayrıldığında artık korkusuz ve olması gerektiği gibi olmasının yanısıra sıradışı da olacaktı. Bu davet ona, tüm o yaşadığı günlerden herhangi biri gibi görünen bu-gün-ünü hediye edecekti ama evet o hala bunu bilmiyordu. O sadece bugününün az sonra içinden geçeceği büyük kapıya kadar uzanan zaman dilimini tamamlayarak, ulaşması gereken yere ulaşmıştı ve bundan sonrasında olacakları o anda o dahil kimse bilemezdi zaten. Oysa o büyük kapıdan girerken hissettiği heyecana benzer bir heyecanı daha sonra her hissettiğinde, o kapıyı düşünecek ve kapı ona bu sıradışılığı hatırlatacaktı. Ve her hatırladığında, normal ve basit bir günü olağanüstü bir başlangıca dönüştüren o ana bir kez daha minnettar olacaktı.

Büyük kapıdan girdikten sonrasıyla o sıradışı anı yaşadığı karşılaşma arasındaki zamanda olanları anlatmayacağız. Hatta evet çok üzgünüz ama o sıradışı andan sonra yaşananları da anlatmayacağız. Buraya kadar anlatılanlar da her şeyin sıradan bir günde başlamış olduğunu daha iyi açıklayabilmek içindi. O gün de diğerlerinden farklı değildi işte, ve her zamanki gibi, normal ve basit bir gündü sadece. Sabah uyanırken pek de kötü uyanmamıştı diğer günlerden. Rahat bir hayat yaşamak için paraya ihtiyacı olduğu ve paraya ihtiyacı olduğu için çalışmak zorunda olduğu ve çalıştığı için aslında hayatını yaşayamadığı yere gitmişti haftanın diğer günlerinde yaptığı gibi. Yapmayı en iyi bildiğini sandığı şeyi yapmış, ve bunu yaparken sıkıldığını kabullendiği küçük zamanlarda, tanıdığı ve tanımadığı insanlarla, böyle bir zorunluluğu olmadığı halde zorundaymış gibi hissettiği için, sevdiği ve sevmediği sohbetlere katılmıştı. Günü tamamlayıp evine ulaşmış, hazırlıklar yapmış, sıradan gününün sonuna an ve an yaklaşmış ve nihayetinde buraya, o karşılaşmanın yaşandığı yer olduğunu asla bilemeyeceği bu yere varmıştı. Her şeyin başladığı o günün küçük, kısa ama oldukça önemli ikinci karşılaşmasını da yine bu yerde yaşamıştı. Aslında bu karşılaşmanın o sıradışı anın ta kendisi olduğunu farketmeden. Bu şekilde hissetmesi elbette ki doğaldı çünkü hiç bunun olacağını sanmıyordu, bunun olacağını tahmin bile edemezdi. Bu yüzden şaşırmıştı önce, ama çabucak kendini toparlayarak, bu karşılaşmada yapılması gerekeni yaparak yoluna devam etmişti. O kadar çabuk toparlamıştı ki daha sonraları o karşılaşmayı anımsadığında bu çabukluğuna kendisi de hayret edecekti.

O anı anlatmak gerekirse, o an öylesine bir karşılaşmaydı sadece. Öylesine sıradan, ama oldukça olağanüstü şeyler yaratacak bir karşılaşma. Hiç de beklemediği bir anda, tesadüfî bir şekilde, herhangi bir köşeyi döndükten hemen sonra karşısına çıkmıştı. Meraksız ama sorarak, sıcak ama ürperterek, neşeli ama hüzünlendirerek, apaçık ama gizemli durarak belirmişti karşısında. Her şeyin en önce olduğu gibi en saf haliyle… Rollerin olmadığı, rollere soyunulmadığı, oyunsuz, hilesiz, tuzaksız bir şekilde, unuttuğu bir biçimde… Ve böyle sıradan bir günde, böyle sıradan bir yerde, böyle sıradan bir anda, böyle sıradan bir şekilde bir karşılaşmayı hesaplamıyordu. Bu hesaplanabilen bir karşılaşma olamazdı da. Pek tabii o bahsedilen ve elbette ki doğal olan şaşkınlığı tam bu noktada yaşamıştı fakat bu şaşkınlık tamamen önemsizdi. Çünkü o saniyelerden bile azıcık süren kısacık mini minnacık şaşkınlıktan hemen sonra, farkına varmıştı.

O, az önce dünyanın en güzel gülümseyişini selamlamıştı, hayatı bundan böyle “sıradışı” olacaktı.

Sandık

Odanın karanlık köşesine baktı uzun uzun. Orada karanlığın içinde duran, mavi-yeşil sandığa. Aslında ne sandığı görebiliyordu, ne de renginin mavi-yeşil olduğunu seçebiliyordu. Orada olduğunu biliyordu sadece. Sıkıntıyla kıpırdandı yerinde, saat epeyce ilerlemiş olmalıydı, sokağın gürültüsü duyulmuyordu ne zamandır. Yatmalı diye düşündü, yatıp uyumalı, yoksa yarın da kaçacak bugün gibi. Sonra gülümsedi kendi kendine. Kaçıracak bir yarın da yoktu ya, dilediğini yapabilirdi, yarın ve yarından sonra, ve ondan sonra, hepsi bütünü derin bir yalnızlık içinde geçecekti nasılsa. Hem uykusu da yoktu. Çok uzun zamandır uykuyla pek iyi değildi arası. Ama bu defa uykusu olmadığı halde, uyumak zorunda olduğunu hissettiği için kendini zorladığı gecelerden biri değildi. Ne erkenden yatmasına, ne de erkenden kalkmasına gerek yoktu. Ayrıca uyuması gerekirse bu odada da uyuyabilirdi, üzerinde kaç saattir oturduğunu anımsamadığı bu koltukta, bu karanlığın içinde, öylece kıvrılıp uykuya dalabilirdi.

Çok da büyük sayılmayan ama boyutundan da beklenmeyecek derecede ferah, dikdörtgen şeklindeki bir odanın pencere kenarında duran, rengi hafifçe solmuş bu koltukta…

Sol yanındaki masada eski bilgisayarının ve bir filin kucağından çıkan ampülle ona hep tuhaf gelen eski başucu lambasının, masanın üzerindeki raflarda gelişigüzel yerleştirdiği CD’lerinin, masayı az biraz geçince duvar boyunca sıralanmış kitaplıkların bulunduğu bu kırmızı koltukta…

Sağ tarafındaki yığınlar halindeki dergi ve gazetelerin arkasında, çeşitli boylarda sıralanmış tuallerine adeta bir destek vazifesi gören sehpasıyla ve içinde hiç balık olmayan rengi belli belirsiz yeşillenmiş suyuyla boş akvaryumunun görülebildiği, geniş arkalıklı bu koltukta…

Odanın en uzak köşesindeki mavi-yeşil sandığa tam karşıdan bakabildiği, rengi hafiçe solmuş, geniş arkalıklı, bu kırmızı koltukta, öylece kıvrılıp uykuya dalabilirdi. Ama O sadece oturmuş düşünüyordu. Karanlığın içinde, eşyaların sessizliğinde, saatlerdir oturuyordu. Tamamını elleriyle yerleştirdiği bu odada, tek tek açtığı kutuları sayıyordu içinden. Derliyor, topluyor, istifliyor, sıraya koyuyor, grupluyordu herşeyi yeniden.

Bir an oturduğu koltuktan kalkıp sandığa doğru gitmek ve sandığı açıp içindekilere bakmak istedi. Ama bunu yapmak yerine kalkıp masanın üzerindeki lambayı yaktı. Karanlığa oldukça alışmış gözleri acıdı, o kadar fazla acıdı ki, tekrar kapatarak gerisin geri koltuğa oturdu. Sandığın içindekileri ezbere biliyordu kuşkusuz. Zaten ne olduğundan çok, nasıl olduklarını merak ediyordu O. Bıraktığı gibi duruyorlar mıydı? Biraz sararmış, biraz eskimiş, biraz yıpranmışlar mıydı yoksa? Açıp da baktığında acaba eskisi gibi, onları sandığa ilk yerleştirdiği gibi hissedecek miydi? Ya da orada olduğu tamamen unutulmuş şeyler mi olacaktı göreceği? Hatırladıklarına sevinecek miydi? Hatırlayamadıkları onu üzecek miydi? Üzüleceği şeyleri neden saklardı bir insan? Üzecekse neden biriktirilirdi anılar?

“Bazıları eşya biriktirir, sen ise insan biriktiriyorsun” demişti bir defasında ona çok sevdiği dostlarından birisi. “Bırak kalsınlar oldukları yerde, sen artık biriktirme.” Biliyordu. Atamadığı bütün o eski mektupları, doğum günü kartlarını, düğün davetiyelerini, gidilmiş tüm sinema, konser ve tiyatro biletlerini, uzak ülkelerden alınmış ya da getirilmiş kartpostalları ve aslında hiçbir işe yaramayan ama vazgeçemediği hediyelik eşyalarını, kibrit kutularını, güzel peçeteleri, kitap ayraçlarını, anahtarlıkları, ucu açılmamış kalemleri, kurumuş çiçekleri, renkli kurdeleleri, beraber çekilmiş tüm fotoğrafları, yazılmış tüm yazıları, okunmuş bütün şiirleri, boyanmış resimleri, herşeyi biriktiriyordu. Bir tanesini çıkarıp atsa sandığından, bir kişi çıkıp gitse hayatından eksilecekmiş sanıyordu. Oysa biriktikçe anılar canı daha çok yanıyor, biriktikçe anılar, güzel olanlar hatırlanmıyordu. Biriktikçe anılar, belki de unutuluyordu.

Odanın karanlık köşesine baktı uzun uzun. Orada karanlığın içinde duran, mavi-yeşil sandığa. Sonra oturduğu koltuktan kalkıp, masanın üzerindeki lambayı yaktı, ardından sandığa doğru gidip, usulca kapağını açtı.

2 Yabancı

“Başka biriyle berabermiş” dedi yavaşca. Sesinde öylesine derin bir acı. Belli ki bunca senenin ardından bitmesi kadar, sevdiği adamın biter bitmez başkasıyla olması acıtmıştı onu. Alı al moru mor bir geceydi. Yaz akşamlarının o nemli sıcağı ele geçirmişti bizi. Gökyüzü tekinsiz bir siyahlıkta, çok uzaklardan göz kırpan yıldızlar dışında yapış yapış bir karanlık. Şehrin canhiraş ışıltılarında kaybolmuş gökyüzünün sessiz konukları.

Söyleyecek bir şey yoktu. Bunca sene sonra ne denebilirdi ki zaten. Kendini üzmemesi, her sonun bir başlangıcı olduğu, zamanın tüm yaraları sardığına dair beylik lafları sıraladım ona ardı ardına. Deniz kenarında yıpranmış bir bankta yan yana oturuyorduk saatlerdir. Uzun zamandır birbirini görmemiş iki eski dost. Henüz gençken, hayatlarımızın baş döndürücü bir hızla değiştiği o deli dolu zamanlarda, birbirimizin elinden tutardık diğerimiz düşmesin diye. Şimdi yine elini tutuyorum sımsıkı…

Görmesem de biliyorum. Siyah gözlerine ağır bir sis gibi çöreklenmiştir hüzün. Sevdiği adam gitmiş. En çok da o istemiş gitmesini. Geride kalan o yoğun öksüzlük hissiyle başa çıkmaya çalışıyor. Bunca senenin telaşlı sevinçleri, alışkanlık haline gelmiş sevgileri şimdi ayrılığın o acı tadını bırakmış diline. Konuştukça kanıyor.

İki yabancı olmuşlar çok uzun zamandır. Aynı evin içinde… Oysa çok özlemiş onu. Hep beklemiş. “İnsan hiç bir yabancıyı özler mi?” diye soruyor. Gerçekten, anlaşılamaz bir şekilde, bu denli tarifsiz bir biçimde özlemiş olması neden? Çocukca bir hevesle hayatlarına girip alt üst ettiğimiz ve şımarıkca öylece kırıp döktüğümüz kalpler… Hiç mücadele etmeden biten ilişkiler… Kaybedilmiş, kenarda köşede kalmış buruk özlemler…

Bir insan bir diğerini ne zaman sever sahiden? Ve ne zaman iki yabancı olunur yeniden?

Gece yapış yapış. Elimi tutan eli titriyor hafiften. Sessiz hıçkırıklara gömülmüş. Daha bir sıkı tutuyorum elini. “Korkma” diyorum usulca. Gökyüzünde bir yıldız kayıyor…